Օրերս գերծանրքաշային կարգում կայացավ WBC վարկածով աշխարհի չեմպիոնի տիտղոսի համար Վիտալի Կլիչկո-Մանուել Չար մրցամարտը: Ինչպես սովորաբար լինում է նման դեպքերում, աշխարհը, աչքի քունը կտրած, առասպելներ էր հյուսում հավակնորդի մասին` ընդդեմ չեմպիոնի, նրան ներկայացնելով մարզաձևի համարյա թե վերջին հույս, անխորտակելի ուժ, որ լեռնային գետի պես գալու և ավերելու է ամեն ինչ` չճանաչելով հեղինակություն, դառնալով նոր օրենսդիր: Նման բաները խոշոր միջոցառումներին, չեմպիոնական գոտիների համար մղվող մարտերին ուղեկից հնարքներ են: Այստեղ զարմանալի ոչինչ չկա: Չէ՞ որ ոչ միայն պիտի մրցամարտի մասնակիցներին գումար վճարվի, տարածքի վարձակալության ծախսերը հոգացվի, հարկեր մուծվի և այլն, այլև մի բան էլ սեփական գրպան մտնի:
Ի դեմս լիբանանյան ծագումով գերմանացի բռնցքամարտիկի, իրականում ի՞նչ տեսանք ռինգում: Գոնե այս փուլի համար սովորական մեկին, ում առավելությունը մրցակցի նկատմամբ միայն տարիքով երիտասարդ լինելն էր: Եթե այս կարգի ուժեր են լինելու Վիտալի Կլիչկոյի մյուս մրցակիցները, աշխարհի չեմպիոնին սկզբունքորեն, երևի թե, ոչինչ էլ չի խանգարի ևս մի տասը տարի իր անսասան դիրքերում մնալու: Ոմանց կարող է թվալ` եթե ստացած վնասվածքը չլիներ, Չարը կարող էր ռինգում եղանակ ստեղծել: Իմ խորին համոզմամբ` վատթարագույնից խուսափելու համար գերմանացի բռնցքամարտիկի համար խոշոր բարեբախտություն էր հենց վնասվածք ստանալն ու այդ կերպ մարտն ավարտելը: Ի դեպ, այս կարծիքին են հեղինակավոր շատ մասնագետներ: Իսկ այն, որ «Ադամանդե տղան», մինչ «Դոկտոր երկաթե բռունցքի» հետ այս մենամարտը, անպարտ էր, ամեն ինչի մասին չէ, որ խոսում է: Աշխարհը հիշում է բազմաթիվ դեպքեր, երբ մարզիկը մեկ և ավելի տասնյակ անպարտ մարտերի շարան է ունենում, քանի դեռ չի հանդիպել որակապես ավելի բարձր պատրաստվածությամբ մեկին:
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ